فهرست مطالب

An important question | Is life meaningless?

Albert Camus grew up surrounded by violence. His homeland of Algeria was mired in conflict between native Algerians and colonizing French Europeans. He lost his father in the First World War, and was deemed unfit to fight in the second. Battling tuberculosis in France and confronting the war’s devastation as a resistance journalist, Camus grew despondent. He couldn’t fathom any meaning behind all this endless bloodshed and suffering.

He asked: if the world was meaningless, could our individual lives still hold value? Many of Camus’ contemporaries were exploring similar questions under the banner of a new philosophy called existentialism. Existentialists believed people were born as blank slates, each responsible for creating their life’s meaning amidst a chaotic world.

But Camus rejected their school of thought. He argued all people were born with a shared human nature that bonded them toward common goals. One such goal was to seek out meaning despite the world’s arbitrary cruelty. Camus viewed humanity’s desire for meaning and the universe’s silent indifference as two incompatible puzzle pieces, and considered trying to fit them together to be fundamentally absurd.

This tension became the heart of Camus’ Philosophy of the Absurd, which argued that life is inherently futile. Exploring how to live without meaning became the guiding question behind Camus’ early work, which he called his “cycle of the absurd.”

The star of this cycle, and Camus’ first published novel, offers a rather bleak response. The Stranger follows Meursault, an emotionally detached young man who doesn’t attribute much meaning to anything. He doesn’t cry at his mother’s funeral, he supports his neighbor’s scheme to humiliate a woman, he even commits a violent crime — but Meursault feels no remorse.

For him, the world is pointless and moral judgment has no place in it. This attitude creates hostility between Meursault and the orderly society he inhabits, slowly increasing his alienation until the novel’s explosive climax.

Unlike his spurned protagonist, Camus was celebrated for his honest philosophy. The Stranger catapulted him to fame, and Camus continued producing works that explored the value of life amidst absurdity — many of which circled back to the same philosophical question: if life is truly meaningless, is committing suicide the only rational response?

Camus’ answer was an emphatic “no.” There may not be any explanation for our unjust world, but choosing to live regardless is the deepest expression of our genuine freedom.

Camus explains this in one of his most famous essays which centers on the Greek myth of Sisyphus. Sisyphus was a king who cheated the gods, and was condemned to endlessly roll a boulder up a hill. The cruelty of his punishment lies in its singular futility, but Camus argues all of humanity is in the same position.

And only when we accept the meaninglessness of our lives can we face the absurd with our heads held high. As Camus says, when the king chooses to begin his relentless task once more, “One must imagine Sisyphus happy.”

Camus’ contemporaries weren’t so accepting of futility. Many existentialists advocated for violent revolution to upend systems they believed were depriving people of agency and purpose. Camus responded with his second set of work: the cycle of revolt.

In The Rebel, he explored rebellion as a creative act, rather than a destructive one. Camus believed that inverting power dynamics only led to an endless cycle of violence. Instead, the way to avoid needless bloodshed is to establish a public understanding of our shared human nature.

Ironically, it was this cycle of relatively peaceful ideas that triggered his fallout with many fellow writers and philosophers.Despite the controversy, Camus began work on his most lengthy and personal novel yet: an autobiographical work entitled The First Man. The novel was intended to be the first piece in a hopeful new direction: the cycle of love.

But in 1960, Camus suddenly died in a car accident that can only be described as meaningless and absurd.While the world never saw his cycle of love, his cycles of revolt and absurdity continue to resonate with readers today. His concept of absurdity has become a part of world literature, 20th century philosophy, and even pop culture.

Today, Camus remains a trusted guide for moments of uncertainty; his ideas defiantly imbuing a senseless world with inspiration rather than defeat.

آیا زندگی بی معناست؟

آلبر کامو در جهانی پر از خشونت بزرگ شد. سرزمین مادری‌اش، الجزایر، درگیر کشمکش میان بومیان الجزایری و استعمارگران فرانسوی بود. پدرش را در جنگ جهانی اول از دست داد و به دلیل بیماری نتوانست در جنگ دوم شرکت کند. او در فرانسه با بیماری سل دست‌وپنجه نرم می‌کرد و در مقام یک روزنامه‌نگار در مقاومت، ویرانی‌های جنگ را از نزدیک می‌دید. این تجربه‌ها کامو را به شدت دل‌زده کرد. او نمی‌توانست هیچ معنایی برای این همه خونریزی و رنج بی‌پایان پیدا کند.

کامو از خود پرسید: اگر جهان بی‌معناست، آیا زندگی فردی ما هنوز می‌تواند ارزشی داشته باشد؟ بسیاری از هم‌عصرانش نیز به دنبال پاسخ این پرسش بودند و آن را در قالب فلسفه‌ای نو به نام “اگزیستانسیالیسم” (هستی‌گرایی) پی می‌گرفتند. اگزیستانسیالیست‌ها معتقد بودند انسان همچون صفحه‌ای سفید به دنیا می‌آید و خود باید معنای زندگی‌اش را در جهانی پرآشوب بسازد. اما کامو با این دیدگاه مخالف بود. او باور داشت انسان‌ها با طبیعتی مشترک زاده می‌شوند که آن‌ها را به سوی هدف‌هایی مشترک سوق می‌دهد. یکی از این اهداف، جستجوی معنا در جهانی است که بی‌رحمانه و بی‌منطق رفتار می‌کند.

کامو این تقابل میان میل انسان به معنا و بی‌اعتنایی جهان را به دو قطعه پازلی تشبیه می‌کرد که هرگز با هم جور نمی‌شوند و تلاش برای کنار هم گذاشتن‌شان را «پوچ» می‌دانست. این تنش، هسته‌ی اصلی «فلسفه‌ی پوچی» کامو شد؛ فلسفه‌ای که می‌گفت زندگی ذاتاً بی‌ثمر است. این که چگونه می‌توان بدون معنا زندگی کرد، محور اصلی آثار اولیه کامو شد؛ آثاری که او آن‌ها را «چرخه‌ی پوچی» می‌نامید.

ستاره‌ی این چرخه، نخستین رمان منتشرشده‌ی او بود: «بیگانه». داستان درباره مرد جوانی به نام مرسو است که احساساتش نسبت به جهان بسیار سرد و خنثی است. او در مراسم خاکسپاری مادرش گریه نمی‌کند، در توطئه‌ی همسایه‌اش برای تحقیر زنی همکاری می‌کند و حتی مرتکب قتلی می‌شود ــ بی‌آنکه هیچ پشیمانی‌ای داشته باشد. برای مرسو، جهان بی‌معناست و داوری اخلاقی جایی در آن ندارد. این نگاه، او را در تقابل با جامعه‌ای قرار می‌دهد که بر نظم و اخلاق تأکید دارد و به‌تدریج باعث طرد و انزوای او می‌شود، تا جایی که داستان به اوج دراماتیک خود می‌رسد.

برخلاف شخصیت بی‌احساس رمانش، کامو به‌خاطر صداقت فلسفی‌اش تحسین شد. «بیگانه» او را به شهرت رساند و کامو به نوشتن آثاری ادامه داد که همگی در پی پاسخ به این پرسش بودند: اگر زندگی بی‌معناست، آیا خودکشی تنها پاسخ منطقی است؟ پاسخ کامو یک “نه” قاطع بود. شاید جهان عادلانه نیست و دلیلی برای رنج‌هایمان وجود ندارد، اما تصمیم برای زندگی‌کردن، خود ژرف‌ترین جلوه‌ی آزادی اصیل ماست.

کامو این دیدگاه را در یکی از مشهورترین مقاله‌هایش با عنوان افسانه سیزیف توضیح می‌دهد. سیزیف پادشاهی بود که خدایان را فریب داد و به همین دلیل محکوم شد تا تا ابد سنگی بزرگ را به بالای تپه‌ای بغلتاند؛ کاری بی‌پایان و بی‌ثمر. به‌زعم کامو، تمام انسان‌ها در چنین وضعیتی هستند. اما فقط زمانی می‌توانیم با سربلندی با این پوچی روبه‌رو شویم که آن را بپذیریم. به گفته‌ی کامو، زمانی که سیزیف تصمیم می‌گیرد بار دیگر سنگ را به بالا بغلتاند، باید او را خوشحال تصور کنیم.

با این حال، هم‌عصران کامو آن‌چنان با ناکامی کنار نمی‌آمدند. بسیاری از اگزیستانسیالیست‌ها خواهان انقلاب‌های خشونت‌بار بودند تا نظام‌هایی را که مردم را از معنا و اختیار محروم می‌کردند، نابود کنند. در پاسخ، کامو وارد مرحله‌ی دوم اندیشه‌هایش شد: چرخه‌ی شورش. در کتاب «انسان شورشی»، او به شورش نه به‌عنوان عملی ویرانگر، بلکه به‌عنوان رفتاری خلاق نگاه کرد. از نظر کامو، جایگزینی قدرت با قدرت، تنها چرخه‌ی بی‌پایانی از خشونت ایجاد می‌کند. راه‌حل او، رسیدن به درکی جمعی از ماهیت مشترک انسانی‌مان بود ــ چیزی که می‌توانست از خون‌ریزی بی‌مورد جلوگیری کند.

شگفت‌آور آنکه همین دیدگاه‌های نسبتاً صلح‌آمیز، باعث اختلاف نظر او با بسیاری از نویسندگان و فیلسوفان هم‌عصرش شد. با وجود جنجال‌ها، کامو کار روی بلندپروازانه‌ترین و شخصی‌ترین رمانش را آغاز کرد: «انسان اول». این اثر، اثری خودزندگینامه‌ای بود و قرار بود آغاز فصل تازه‌ای در آثار او باشد: چرخه‌ی عشق. اما در سال ۱۹۶۰، کامو به‌شکلی ناگهانی در یک سانحه‌ی رانندگی درگذشت ــ مرگی که خود نیز بی‌معنا و پوچ بود.

اگرچه جهان هرگز شاهد چرخه‌ی عشق کامو نشد، اما دو چرخه‌ی دیگر او ــ شورش و پوچی ــ هنوز هم با خوانندگان امروزی ارتباط برقرار می‌کنند. مفهوم پوچیِ کامو، اکنون بخشی از ادبیات جهان، فلسفه‌ی قرن بیستم و حتی فرهنگ عامه شده است. امروزه، کامو هنوز راهنمایی قابل اعتماد در لحظات تردید و ناامیدی است؛ افکارش در جهانی بی‌منطق، الهام می‌بخشند، نه شکست.