فهرست مطالب

What Is Bipolar Disorder? Understanding Its Symptoms

The word bipolar means two extremes. For the many millions experiencing bipolar disorder around the world, life is split between two different realities – elation and depression.

Although there are many variations of bipolar disorder, let’s consider a couple. Type 1 has extreme highs alongside the lows, while Type 2 involves briefer, less extreme periods of elation interspersed with long periods of depression.

For someone seesawing between emotional states, it can feel impossible to find the balance necessary to lead a healthy life. Type 1’s extreme highs are known as manic episodes, and they can make a person range from feeling irritable to invincible.

But these euphoric episodes exceed ordinary feelings of joy, causing troubling symptoms like racing thoughts, sleeplessness, rapid speech, impulsive actions, and risky behaviors.Without treatment, these episodes become more frequent, intense, and take longer to subside.

The depressed phase of bipolar disorder manifests in many ways – a low mood, dwindling interest in hobbies, changes in appetite, feeling worthless or excessively guilty, sleeping either too much or too little, restlessness or slowness, or persistent thoughts of suicide.

Worldwide, about one to three percent of adults experience the broad range of symptoms that indicate bipolar disorder. Most of those people are functional, contributing members of society, and their lives, choices, and relationships aren’t defined by the disorder, but still, for many, the consequences are serious.

The illness can undermine educational and professional performance, relationships, financial security, and personal safety.

Researchers think a key player is the brain’s intricate wiring. Healthy brains maintain strong connections between neurons thanks to the brain’s continuous efforts to prune itself and remove unused or faulty neural connections.

This process is important because our neural pathways serve as a map for everything we do. Using functional magnetic resonance imaging, scientists have discovered that the brain’s pruning ability is disrupted in people with bipolar disorder.

That means their neurons go haywire and create a network that’s impossible to navigate. With only confusing signals as a guide, people with bipolar disorder develop abnormal thoughts and behaviors.

Also, psychotic symptoms, like disorganized speech and behavior, delusional thoughts, paranoia, and hallucinations can emerge during extreme phases of bipolar disorder.

This is attributed to the overabundance of a neurotransmitter called dopamine. But despite these insights, we can’t pin bipolar disorder down to a single cause. In reality, it’s a complex problem.

For example, the brain’s amygdala is involved in thinking, long-term memory, and emotional processing. In this brain region, factors as varied as genetics and social trauma may create abnormalities and trigger the symptoms of bipolar disorder.

The condition tends to run in families, so we do know that genetics have a lot to do with it. But that doesn’t mean there’s a single bipolar gene. In fact, the likelihood of developing bipolar disorder is driven by the interactions between many genes in a complicated recipe we’re still trying to understand.

The causes are complex, and consequently, diagnosing and living with bipolar disorder is a challenge. Despite this, the disorder is controllable.

Certain medications like lithium can help manage risky thoughts and behaviors by stabilizing moods. These mood stabilizing medications work by decreasing abnormal activity in the brain, thereby strengthening the viable neural connections.

Other frequently used medications include antipsychotics, which alter the effects of dopamine, and electroconvulsive therapy, which works like a carefully controlled seizure in the brain, is sometimes used as an emergency treatment.

Some bipolar patients reject treatment because they’re afraid it will dim their emotions and destroy their creativity. But modern psychiatry is actively trying to avoid that.

Today, doctors work with patients on a case-by-case basis to administer a combination of treatments and therapies that allows them to live to their fullest possible potential.

And beyond treatment, people with bipolar disorder can benefit from even simpler changes. Those include regular exercise, good sleep habits, and sobriety from drugs and alcohol, not to mention the acceptance and empathy of family and friends.

Remember, bipolar disorder is a medical condition, not a person’s fault, or their whole identity, and it’s something that can be controlled through a combination of medical treatments doing their work internally, friends and family fostering acceptance and understanding on the outside, and people with bipolar disorder empowering themselves to find balance in their lives.

اختلال دوقطبی چیست؟

کلمه «دوقطبی» به معنای دو حالت کاملاً متضاد است. برای میلیون‌ها نفری که در سراسر جهان با این اختلال زندگی می‌کنند، زندگی میان دو واقعیت کاملاً متفاوت تقسیم شده: سرخوشی شدید و افسردگی عمیق.

با اینکه انواع مختلفی از اختلال دوقطبی وجود دارد، اجازه دهید به دو نوع اصلی آن بپردازیم. در نوع اول، فرد دوره‌هایی از سرخوشی شدید (مانیا) را در کنار دوره‌های افسردگی تجربه می‌کند. در نوع دوم، حالت‌های سرخوشی کوتاه‌تر و کم‌شدت‌تری رخ می‌دهند که بین دوره‌های طولانی‌تر افسردگی قرار می‌گیرند.

برای کسی که مدام بین این حالات احساسی در نوسان است، پیدا کردن تعادل لازم برای داشتن یک زندگی سالم ممکن است غیرممکن به نظر برسد.در نوع اول، دوره‌های سرخوشی شدید به عنوان «حالت‌های مانیا» شناخته می‌شوند.

این حالت‌ها می‌توانند فرد را از احساس تحریک‌پذیری تا احساس شکست‌ناپذیری ببرند. اما این سرخوشی‌ها فراتر از شادی معمولی هستند و می‌توانند علائم نگران‌کننده‌ای مانند پرش افکار، بی‌خوابی، حرف‌زدن سریع، رفتارهای ناگهانی و تصمیم‌گیری‌های پرخطر ایجاد کنند.اگر درمان نشوند، این دوره‌ها مکررتر، شدیدتر و طولانی‌تر می‌شوند.

مرحله افسردگی در اختلال دوقطبی هم می‌تواند به شکل‌های مختلفی ظاهر شود: خلق پایین، کاهش علاقه به سرگرمی‌ها، تغییر اشتها، احساس بی‌ارزشی یا گناه بیش‌ازحد، خواب زیاد یا کم، بی‌قراری یا کندی حرکتی، یا حتی افکار مداوم خودکشی.

در سراسر جهان، حدود یک تا سه درصد از بزرگسالان علائمی را تجربه می‌کنند که به اختلال دوقطبی مربوط می‌شود. بیشتر این افراد، اعضای فعال و مفیدی در جامعه هستند و زندگی، انتخاب‌ها و روابط آن‌ها لزوماً با این اختلال تعریف نمی‌شود، اما با این حال برای بسیاری، پیامدهای آن جدی است.

این بیماری می‌تواند عملکرد تحصیلی و شغلی، روابط اجتماعی، امنیت مالی و حتی ایمنی شخصی فرد را تحت تأثیر قرار دهد.پژوهشگران معتقدند که ساختار پیچیده مغز نقش کلیدی در این اختلال دارد. مغز سالم، ارتباط قوی بین نورون‌ها را از طریق یک روند مداوم پاکسازی حفظ می‌کند؛ یعنی اتصالات غیرضروری یا معیوب را حذف می‌کند.

این روند بسیار مهم است، چون مسیرهای عصبی مانند نقشه‌ای برای تمام رفتارها و عملکردهای ما عمل می‌کنند. با استفاده از تصویربرداری رزونانس مغناطیسی عملکردی (fMRI)، دانشمندان دریافته‌اند که در افراد مبتلا به اختلال دوقطبی، این توانایی پاکسازی در مغز مختل شده است.
یعنی نورون‌های مغز به‌طور بی‌نظم عمل می‌کنند و شبکه‌ای گیج‌کننده و غیرقابل هدایت ایجاد می‌شود. در نتیجه، افراد مبتلا دچار افکار و رفتارهای غیرعادی می‌شوند. علاوه بر این، در مراحل شدید اختلال دوقطبی، ممکن است علائم روان‌پریشی هم ظاهر شود؛ مثل گفتار و رفتار نامنظم، افکار هذیانی، پارانویا و توهم. این علائم معمولاً به دلیل افزایش بیش‌ازحد ماده‌ای شیمیایی به نام «دوپامین» در مغز اتفاق می‌افتند.

اما با وجود این یافته‌ها، هنوز نمی‌توانیم علت اختلال دوقطبی را فقط به یک عامل نسبت دهیم. در واقع، این یک مشکل پیچیده است. برای مثال، بخشی از مغز به نام «آمیگدالا» که در تفکر، حافظه بلندمدت و پردازش احساسات نقش دارد، ممکن است تحت‌تأثیر عواملی مانند ژنتیک یا ضربه‌های روانی قرار گیرد و باعث بروز علائم اختلال دوقطبی شود.

این بیماری معمولاً در خانواده‌ها دیده می‌شود، پس ژنتیک در آن نقش مهمی دارد. اما این به معنای وجود یک ژن خاص برای دوقطبی نیست. بلکه این احتمال از ترکیب و تعامل بسیاری از ژن‌ها به وجود می‌آید؛ دستورالعملی پیچیده که دانشمندان هنوز در حال کشف آن هستند. چون دلایل آن پیچیده‌اند، تشخیص و زندگی با اختلال دوقطبی هم کار آسانی نیست. با این حال، این بیماری قابل کنترل است.

برخی داروها مثل «لیتیم» می‌توانند با تثبیت خلق‌وخو، افکار و رفتارهای پرخطر را کاهش دهند. این داروها با کم‌کردن فعالیت غیرعادی مغز، ارتباطات عصبی سالم را تقویت می‌کنند. سایر داروهای رایج شامل داروهای ضدروان‌پریشی هستند که اثرات دوپامین را تعدیل می‌کنند. همچنین، گاهی از روش درمانی «الکتروشوک» به‌عنوان درمان اضطراری استفاده می‌شود که مانند یک حمله‌ی مغزی کنترل‌شده عمل می‌کند.

برخی بیماران از درمان پرهیز می‌کنند، چون می‌ترسند احساساتشان کمرنگ شود یا خلاقیتشان از بین برود. اما روان‌پزشکی مدرن تلاش دارد از این مسئله جلوگیری کند. امروزه پزشکان با توجه به شرایط فردی هر بیمار، ترکیبی از درمان‌ها و داروها را تجویز می‌کنند تا آن‌ها بتوانند به بهترین شکل ممکن زندگی کنند.

علاوه بر درمان، تغییرات ساده‌تری هم می‌توانند مفید باشند: ورزش منظم، خواب کافی و با کیفیت، دوری از مواد مخدر و الکل و البته پذیرش و همدلی خانواده و دوستان. به یاد داشته باشید، اختلال دوقطبی یک بیماری پزشکی است، نه تقصیر فرد یا هویت کامل او. این بیماری با ترکیبی از درمان‌های پزشکی در درون، حمایت و درک اطرافیان در بیرون، و تلاش خود فرد برای یافتن تعادل قابل کنترل است.