چگونه یک زبان آموز فعال و موفق باشیم؟

مشارکت/فعالیت در کلاس زبان

می‌خوام راجع به یکی از موضوع‌های مهمی که همه‌ ما کم و بیش در حیطه‌های مختلف باهاش درگیریم صحبت کنم – اعتماد به نفس.

این بار می‌خوام این مسئله رو محدود کنم به کلاس زبان. یکی از دلایلی که زبان‌آموزها یا ترس از کلاس زبان دارن و یا سر کلاس مشارکت چندانی ندارن به همین موضوع برمی‌گرده. قبل از این که راجع به افزایش اعتماد به نفس در کلاس زبان صحبت کنم، می‌خوام چند قدم با هم بریم عقب و اول به «مشارکت/فعالیت در کلاس زبان» فکر کنیم.

کاملاً قابل درکه که خیلی از ما تمایل چندانی به شرکت فعال در بحث‌های کلاسی نداشته باشیم. تجربه‌ی شخصی من به عنوان دانش‌آموز/دانشجوی درون‌گرا این بوده که دوست داشتم «نامرئی» باشم که معلم/استاد من رو نبینه و سوالی ازم نپرسه؛ نه به این دلیل که درس رو بلد نبودم، بلکه چون ترجیحم این بود که همون گوشه‌ی ساکت خودم بمونم و شنونده باشم بیش‌تر. پس کاملاً درک می‌کنم وقتی زبان‌آموزی میگه من دوست ندارم سر کلاس صحبت کنم و ترجیح میدهم گوش کنم و نُت بردارم. اما (و این یک «اما»ی بزرگه) زبانی که ما یاد می‌گیریم، یکی از مهم‌‌ترین ابزارهای ارتباطی ماست و به نظرم اکثر ما برای همین هدف به دنبال یادگیری زبان دوم و سوم می‌ریم: مهاجرت کنیم؛ به اون زبان درس بخونیم؛ با جامعه‌ی جدیدی ارتباط برقرار کنیم؛ فیلم و سریال ببینیم؛ به اون زبان کتاب و مقاله بخونیم. این‌ها طبیعتاً فقط چند مورد از کاربردهای زبان دوم يا سوم هستن و البته که دلایل کاملاً شخصی هم وجود دارن. مخلص کلام اینه که این زبان راه‌های ارتباطی مختلفی رو در اختیار ما می‌ذاره و یاد گرفتنش به اندازه‌ی بلد بودن کار با کامپیوتر و اینترنت حیاتیه.

خب؛ ما هزینه‌ی مالی و زمانی می‌کنیم و کلاس زبان می‌ریم که بتونیم مهارت‌های زبانیمون رو بهبود بدیم، درسته؟ یکی از دلایلی که زبان‌آموزها معمولاً اون پیشرفتی که دلشون می‌خواد و انتظار دارن رو نمی‌بینن از اون active participation سر کلاس می‌آد (دلایل دیگه‌ای هم داره، مثل The Intermediate Rut، که بعداً مفصل بهش می‌پردازم). منظورم چیه؟ یعنی شما درس می‌خونید، مشق‌هاتون رو می‌نویسید، توی خونه تمرین می‌کنید، بعد می‌رید سر کلاس و ساکتید 🙂

باز هم می‌گم، به عنوان یک learner کاملاً درکتون می‌کنم و حتی می‌تونم بگم که من هم همین‌طورم، اما (یک «اما»ی بزرگ دیگه) یکی از مهم‌ترین الِمان‌های پیشرفت زبانی «تولید» اون زبانه. تا موقعی که ما اون چیزی رو که یاد گرفتیم produce/تولید نکنیم (گفتاری یا نوشتاری)، نمی‌تونیم از فعال‌سازیش مطمئن بشیم. من و شما ممکنه بی‌شمار کلمه بلد باشیم و موقع خوندن متنی یا شنیدن صوتی، به راحتی مفهوم رو متوجه شیم. اما آیا از همون واژه‌ها می‌تونیم به راحتی توی گفتار و نوشتارمون هم استفاده کنیم؟ اگر نه، خب، یعنی این‌ها فعال نشدن و passive موندن. یعنی ارتباط ما یک‌طرفه‌ست و ما فقط پذیرنده‌ایم، نه تولیدکننده‌ی زبان.

اگر کلاس زبان می‌رید، یعنی یکی از بهترین بسترهای تولید زبان و تمرین اون براتون فراهمه. توی کلاس، شما هم فرصت تولید زبان رو دارید، و هم دریافت فیدبک و تصحیح اشکال‌های زبانیتون رو (یکی از مهم‌ترین اجزای شاکله‌ی آموزشی ما در لینگمی همین فیدبکه). اگر احساس خجالت یا ناراحتی دارید برای صحبت کردن سر کلاس، یا ترس از اشتباه کردن، درکتون می‌کنم؛ من هم این‌ها رو تجربه کردم. اما (سومین «اما»ی بزرگ) با چند تا راهکار ساده می‌تونیم شرایط رو برای خودمون بهتر کنیم. نمی‌گم می‌شه کاملاً حلش کرد، نه، ولی می‌شه تا حد زیادی کنترلش کرد تا مسیر زبان‌آموزیمون رو راحت‌تر طی کنیم.

به این‌ها فکر کنید و سعی کنید دلیل‌(های) اصلی ساکت بودنتون در کلاس رو پیدا کنید. توی شماره‌های آینده با هم درباره‌شون صحبت می‌کنیم.